ستاره‌شناسان معتقدند حلقه‌های زحل جزو قمرهای آن محسوب می‌شوند، چون بر دور این سیاره در حال گردشند. افزون بر حلقه‌ها، زحل دارای ۸۲ قمر است که ۲۵ قمر به قطر تقریبی ۱۰ کیلومتر و چندین قمر کوچک‌تر نیز هست. بزرگ‌ترین قمر این سیاره تیتان نام دارد. قطر این قمر ۵٬۱۵۰ کیلومتر است. تیتان یکی از معدود اقمار موجود در منظومهٔ خورشیدی است که دارای جو است. اتمسفر این قمر حاوی حجم زیادی نیتروژن است. بیشتر قمرهای زحل دارای چاله‌های بزرگی هستند. برای مثال قمر میماس (Mimas) چاله‌ای دارد که یک سوم قطر این قمر را پوشانده‌است. قمر دیگر، لاپتوس (Iapetus)، دارای یک نیمهٔ روشن و یک نیمهٔ تاریک است. نیمهٔ روشن این قمر ۱۰ برابر بیش از نیمهٔ تاریک آن نور را باز می‌تاباند. قمر هایپریون (Hyperion) بیشتر شبیه به یک استوانهٔ چاق است تا یک کره.
اورانوس بیست و هفت ماه شناخته شده دارد و دو ماه نخست اورانوس که تیتانیا و ابرونت نام دارند را ویلیام هرشل در سال ۱۷۸۱ میلادی کشف کرد. ویلیام راسل دیگر ماه‌های اورانوس یعنی آریل و اومبریل را در ۱۸۵۱ میلادی کشف کرد و در سال ۱۹۴۸ جرارد کوپر میراندا را کشف کرد. ویجر۲ و تلسکوپ‌های بسیار قوی زمینی بقیهٔ ماه‌ها را هم کشف کردند.
نپتون ۱۴ قمر شناخته شده دارد. تریتون (Triton) بزرگ‌ترین قمر این سیاره ۲٬۷۰۵ کیلومتر قطر دارد و در فاصلهٔ ۳۵۴٬۷۶۰ کیلومتری سیاره قرار گرفته‌است. این جرم تنها قمر در منظومهٔ خورشیدی است که برخلاف جهت حرکت سیارهٔ مادرش در چرخش است. تریتون مداری دایره‌شکلی دارد و در مدت ۶ روز زمینی یک بار دور نپتون می‌چرخد. احتمالاً تریتون زمانی دنباله‌دار بزرگی به دور خورشید بوده و در مقطعی این دنباله‌دار گرفتار گرانش نپتون شده‌است.
چنین چیزی در منظومهٔ خورشیدی وجود ندارد، اما امکان اینکه یک قمر به دور قمر دیگری گردش کند، وجود دارد. با این حال، نیروهای گرانشی نوسانی که از جانب سیاره و قمر مادر اعمال می‌شود، در درازمدت باعث ناپایداری مدار خواهد شد. در مقیاس‌های به اندازهٔ کافی بزرگ، قمر یک قمر می‌تواند میلیون‌ها سال دوام آورد. برخی از خرده‌سیارک‌های منظومهٔ خورشیدی قمر دارند. نمونهٔ معروف این خرده‌سیارک‌ها آیدا و قمر آن داکتایل است. همچنین در طول پنجاه سال گذشته، ماه زمین نیز به دفعات صاحب اقمار کوتاه عمری شده‌است که اغلب آن‌ها ترکیبات آهنی داشتند.