قمرهای زحل.اورانوس و نپتون

قمرهای زحل

ستاره‌شناسان معتقدند حلقه‌های زحل جزو قمرهای آن محسوب می‌شوند، چون بر دور این سیاره در حال گردشند. افزون بر حلقه‌ها، زحل دارای ۸۲ قمر است که ۲۵ قمر به قطر تقریبی ۱۰ کیلومتر و چندین قمر کوچک‌تر نیز هست. بزرگ‌ترین قمر این سیاره تیتان نام دارد. قطر این قمر ۵٬۱۵۰ کیلومتر است. تیتان یکی از معدود اقمار موجود در منظومهٔ خورشیدی است که دارای جو است. اتمسفر این قمر حاوی حجم زیادی نیتروژن است. بیشتر قمرهای زحل دارای چاله‌های بزرگی هستند. برای مثال قمر میماس (Mimas) چاله‌ای دارد که یک سوم قطر این قمر را پوشانده‌است. قمر دیگر، لاپتوس (Iapetus)، دارای یک نیمهٔ روشن و یک نیمهٔ تاریک است. نیمهٔ روشن این قمر ۱۰ برابر بیش از نیمهٔ تاریک آن نور را باز می‌تاباند. قمر هایپریون (Hyperion) بیشتر شبیه به یک استوانهٔ چاق است تا یک کره. 

قمرهای مریخ و مشتری

قمرهای مریخ

دیموس

فوبوس

سیارهٔ بهرام یا مریخ دو قمر طبیعی بسیار کوچک دارد که نام آن‌ها فوبوس و دیموس است که استدلال می‌شود که سیارک‌های اسیر شده هستند. آساف هال هر دو قمر را در سال ۱۸۷۷ میلادی کشف کرده بود.

قمرهای مشتری

سیارهٔ مشتری ۷۹ قمر شناخته‌شده دارد که ۴ قمر آن: قمرهای گالیله‌ای آیو، گانیمید، اروپا و کالیستو، معروفیت بیشتری دارند.

قمر آیو

آیو

آیو نام یکی از قمرهای مشتری و یکی از قمرهای گالیله‌ای است. آیو نزدیک‌ترین قمر از اقمار گالیله‌ای مشتری به آن است، این قمر از نظر اندازه کمی بزرگ‌تر از ماه است و با ۴۰۰ آتشفشان فعال، فعال‌ترین جرم از نظر زمین‌شناختی در منظومهٔ خورشیدی است. پژوهشگران دریافته‌اند که سطح این قمر به شدت بوی نامطبوعی مانند تخم‌مرغ گندیده می‌دهد که ناشی از انتشار سولفور آهن و ترکیبات گوگردی از آتشفشان‌های سطح این قمر است.

گانیمید

گانیمید

گانیمید یا گانیمد یکی از قمرهای مشتری و بزرگ‌ترین قمر منظومهٔ خورشیدی با قطری برابر ۵٬۲۷۰ کیلومتر است. از لحاظ قطر بزرگ‌تر از سیارهٔ عطارد و کم‌تر از نصف آن حجم دارد و حجمی سه برابر ماه دارد. این قمر، تنها قمر منظومهٔ خورشیدی است که یک میدان مغناطیسی قدرتمند دارد که احتمالاً نشان‌دهندهٔ وجود یک هستهٔ رسانا از فلز مایع است.

اروپا

اروپا نام یکی از هفتاد و نه قمر سیارهٔ مشتری است. گالیله این قمر را در سال ۱۶۱۰ میلادی کشف کرد.

کالیستو

کالیستو یک قمر طبیعی سیارهٔ مشتری است و گالیله آن را در سال ۱۶۱۰ کشف کرد و سومین قمر بزرگ در منظومهٔ خورشیدی است و دومین قمر بزرگ بعد از گانیمد است.

قمر زمین

قمر زمین

ماه

ماه تنها قمر طبیعی سیارهٔ زمین با فاصلهٔ متوسط ۳۸۴٬۴۰۲ کیلومتر از آن است که با بازتاب نور خورشید برخی از شب‌های زمین را کمی روشن می‌کند. قطر ماه حدود ۳٬۵۰۰ کیلومتر (در بزرگی پنجمین در منظومهٔ خورشیدی)، و دارای بزرگ‌ترین نسبت بزرگی با سیارهٔ خود در این منظومه است. ماه جو ندارد و سطح آن از برخورد سنگ‌ها آبله‌گون است. ماه تنها کرهٔ خارج از زمین است که انسان‌ها تاکنون بر روی آن گام نهاده‌اند؛ در سال ۱۹۶۹ سازمان ناسا دو تن از فضا نوردان خود را به نام‌های نیل آرمسترانگ و باز آلدرین به ماه فرستاد. این دو نخستین کسانی بودند که بر روی کرهٔ ماه قدم نهادند.