اسکان بشر در مریخ

یک انگاشت هنری از مفهوم سکونت‌گاه یخی در مریخ.

یک هنر مفهوم از یک گلخانه در سطح مریخ.

یک مریخ‌نورد سیار که می‌تواند به عنوان سکونت‌گاه مریخی (EN) استفاده شود.

اسکان بشر در مریخ یا مستعمره‌سازی مریخ، طرح و پیشنهادی است برای ساخت کوچ‌نشین‌های دائمی انسانی بر روی سطح مریخ یا ارسال ربات‌ها برای اکتشاف و بهره‌برداری از منابع طبیعی مریخ. این طرح دست‌مایه گمانه‌زنی‌ها  

تصویر از صورت فلکی

صورت های فلکی

به گروهی از ستاره‌ها که در تجسم انسان شکل و پیکربندی مشخصی را تشکیل داده باشند صورت فلکی یا پیکر آسمانی می‌گویند.

صورت‌های فلکی در فرهنگ‌های گوناگون حضور داشته‌اند و طی گذشت زمان تغییراتی هم در تقسیم‌بندی، تعداد و نامگذاری آن‌ها صورت گرفته‌است. 

قمرها

قَمَر در اخترشناسی به جسمی آسمانی گفته می‌شود که دور یک جسم آسمانی بزرگ‌تر (سیاره) بگردد. با اینکه واژگان «قمر» و «اَقْمار» (حالت جمع) وام‌واژه‌هایی از زبان عربی هستند، لازم است برای جلوگیری از ابهام، از «قمر» به جای «ماه» استفاده شود، زیرا «ماه» اختصاصاً برای اطلاق به قمرِ مختص به زمین استفاده می‌شود؛ همچنین واژهٔ «ماه» معنای دیگری هم در بخش‌بندی سال دارد. در بسیاری از زبان‌های اروپایی، از عبارتی مترادف با «ماهوارهٔ طبیعی» برای اشاره به قمر استفاده می‌شود.

قمرها را می‌توان به دو دستهٔ طبیعی و مصنوعی تقسیم‌بندی کرد:

۱.قمرهای طبیعی که به‌طور طبیعی ساخته شده‌اند.

۲. قمرهای مصنوعی که بشر برای تحقیق، رصد و ارتباطات، آن‌ها را تولید و به مدار یک سیاره یا یک قمر طبیعی پرتاب می‌کند.

بیشتر سیاره‌های منظومهٔ خورشیدی، یک یا چند قمر دارند. بیشترین تعداد قمرها در منظومهٔ خورشیدی متعلق به سیاره‌های گازی است. مریخ دو قمر به نام‌های فوبوس و دیموس دارد. گانمید از اقمار مشتری و بزرگ‌ترین قمر منظومهٔ خورشیدی است. مهم‌ترین قمرهای منظومهٔ خورشیدی عبارتند از ماه (قمر زمین)، قمرهای گالیله‌ای (قمرهای مشتری)، تیتان (قمر زحل)، و تریتون (قمر نپتون).

سیارک ها

۲۵۳ ماتیلده، یک سیارک گونه سی

سیارک‌ها یا اختروارها (به انگلیسی: Asteroid) اجسام کوچکی هستند که از سنگ یا فلز یا سنگ و فلز ساخته شده‌اند. سیارک‌ها معمولاً اجسام نامنظمی هستند و بر گرد خورشید حرکت می‌کنند. میلیون‌ها سیارک در منظومه خورشیدی ما وجود دارند. بسیاری از آن‌ها میان مدار بهرام (مریخ) و مدار هرمز (مشتری) قرار گرفته‌اند و گرد خورشید می‌گردند. دسته‌ای دیگر از آن‌ها در مکان‌های دیگر منظومه خورشیدی یافت می‌شوند. به نظر می‌رسد علت اینکه اغلب آن‌ها در فاصلهٔ مریخ و مشتری دیده می‌شوند این است که احتمالاً در مدار بین این دو سیاره، سیارهٔ دیگری نیز وجود داشته‌است که به علت گرانش شدید مشتری متلاشی شده‌است و سیارک‌ها پدید آمده باشند.

به سیارک‌هایی که بر اثر نیروی گرانش سیاره‌ها در مداری گیر افتاده باشند «سیارک اسیر» می‌گویند. در این صورت سیارهٔ نام‌برده به گرد سیاره بزرگ‌تر می‌گردد.